Aisialdian garatzen den giza ekintza da jolasa. Belaunaldi eta adin-talde bakoitzeko jolas-jarduerek ezaugarri bereizleak izan ohi dituzte, giroak edo urtaroek baldintzatuak, batetik, eta ohiturak berak arautuak edota erritu berezietan oinarrituak, bestetik.
Batzuetan, jostailuak erabiltzen dira jolaserako baliabide gisa. Izan ere, bai jolasa, bai jostailuak, funtsezkoak dira banako zein taldeen (talde-dinamikak, terapiak, etab.) sozializazioari eta hezkuntza-metodologiari begira. Azpimarratzekoa da, hain zuzen, jostailu batzuen helburu didaktiko argi eta garbia, baita gamifikazioa (jolasarekin zerikusirik ez duten jardueretan, jolasaren dinamika eta mekanika baliatzen dituen teknika) aplikatzeko joera hedatua ere, esparru akademiko eta profesionaletan batik bat.
Harremanetan eta jolas-jardueretan eragin handia izan duten zenbait tradizio (abestiak, inprobisazioak, ipuinak eta elezaharrak, musika- eta erritmo-barneratzeak edota joko eta dantza informalak) gauzatu eta garatu dira familien esparru pribatuan, auzo-taldeetan eta auzo-elkarteetan. XVI. mendetik aitzina penintsulako geografia osoan hedatu zen gizarte-fenomeno horrek Euskal Herrian ere oihartzuna izan zuen, eta modu zabal, espontaneo eta ez bateratuan agertu zen.