Bizkargiko santakurutzak, 2019. Leire Zaldibar.
Sasoi baten, zapatu-domeketako jantzeagaz batera, herrietako eta baso-ermitetako erromeriak be garrantzi handikoak izan ziran. Aste barruko errutinatik ihes egiteko modua zan gehienentzat, egunerokotasunetik aldentzekoa; eta kasu batzuetan, urte guztian ikusi bako alboerritako lagunakaz alkartzeko unea. (gehiago…)
Antzinako garaietan, lihoak izan zuen, bai, garrantzi handirik. Ia baserririk gehienetan landatzen zen, hain zen estimatua. Izan ere, liho-sailetatik zetorren nekazaritza-etxeen ekonomia autarkikoaren funtsezko gaia: ehun-zuntza, alegia.
Gure arbasoek ezagutu zuten liho-landarea biguna zen itxuraz, lore urdinez hornitua. Diotenez, liho-soroen paisaia ikusgarria zen udaberrian, askok edo gehienok ezagutu ez dugun irudia. (gehiago…)
Oilo errule on batek, oilo finak, honela jokatzen du: erruten hasten denean, egunero arrautza bat egiten du hiru egunez jarraian, eta laugarrenean atseden hartzen du; egunero bat egiten jarraitzen du beste lau egunez, eta berriro hartzen du atseden-egun bat; egunero bat egiten jarraitzen du beste bost egunez, eta atsedena ostera ere; horrela ematen ditu hiru hilabete, eta horiek igarota, nahi eta nahi ez, lokatu, mikatu, edo hil egiten da.
(gehiago…)