Etnografia atalak

~
Chabola de la Hechicera. Al fondo, la sierra de Toloño. Elvillar (Álava), 2017. José Ángel Chasco

Sorginaren txabola. Atzealdean, Toloñoko mendilerroa. Elvillar (Araba), 2017. José Ángel Chasco.

Sustapen Ministerioak ebazpen bat argitaratu berri du, Geografia Institutu Nazionalaren bidez, jakinarazteko Toloño dela Bastidatik (Araba) San Vicente de la Sonsierran (Errioxa) barrena Lapoblacionera (Nafarroa) doan mendilerroaren izen ofiziala. Ebazpen irmo eta behin betikoa da, eta hiru hamarkadako eztabaida eta liskarrei amaiera emango die. (gehiago…)

0
Oveja con crotal. Luis Manuel Peña

Oveja con crotal. Luis Manuel Peña. Labayru Fundazioaren Argazki Artxiboa.

Hiriko gizarte moderno eta hiperteknifikatuak handikeriaz begiratzen dio landa-inguruneari, dagoeneko gainditutako etapa batean balego bezala, balio tradizional zaharkituak mantentzen dituzten tokia balitz bezala. Alabaina, gutxi konturatzen dira landa-eremuan egiten den ekoizpen-jarduera, batez ere sistema industrializatu modernoei dagokienean, gizartearen aurrea dela; han egiten direla norbanakoen kontrolarekin eta ekoizpena maximizatzearekin lotutako “esperimentuak”, eta gero, lehenago edo geroago, gizarteetan aplikatzen direla. (gehiago…)

Traída del agua al vecindario. Zeanuri (Bizkaia). Felipe Manterola

Traída del agua al vecindario. Zeanuri (Bizkaia). Fondo Felipe Manterola. Labayru Fundazioaren Argazki Artxiboa.

Euskaraz, auzokoek, elkarlanean, guztiei eragiten dieten lanak egiten dituztenean, auzolanean ari direla esaten da. Garai batean ohikoagoak ziren halako zereginak, foru-aldundiek eta udalerriek premia gutxiago betetzen zituztelako; izan ere, gaur egun aurrekontu handiagoak dituzte. Auzokoek nahitaez eman beharreko laguntza zen, guztien onurarako lanak eta zerbitzuak egiteko. Araban ere ezagutzen eta egiten da, baina han, gaztelaniaz, vereda esaten zaio. (gehiago…)

0
Juan Oleaga, herrador. Maruri-Jatabe (Bizkaia), 1999. Mikel Martínez

Juan Oleaga, ferratzailea. Maruri-Jatabe (Bizkaia), 1999. Mikel Martínez. Labayru Fundazioaren Argazki Artxiboa.

Errementariei buruz dudan lehenengo oroitzapena txikia nintzenekoa da. Bederatzi edo hamar urte izango nituen, gehienez ere, eta, larunbat goizez, nire amak mandatu bitxi bat egin zidan: auzoko bati behi bat errementariarengana eramatera lagundu behar nion, nire jaioterri Urdulizetik (Bizkaia) bederatzi kilometrora dagoen herri batera, Jatabera. Nire eginkizuna erraza zen: haien atzetik joatea eta aberea makilaz akuilatzea, gelditzen bazen edo aurrera egin nahi ez bazuen. Txango moduan hasi zen, egindako mesedearen ordainetan emandako gaileta-pakete txiki bat eta guzti, baina lanaldi amaiezin eta nekagarria bihurtu zen. (gehiago…)